De teddybeer

Hoewel hij oorspronkelijk slechts begroet werd als een grappige nieuwigheid, heeft de teddybeer zijn populariteit reeds zo,n 75 jaar weten te handhaven.
Ondanks dat zijn constructie slechts zeer onbelangrijke wijzigingen heeft ondergaan, is de teddybeer bij vele generaties populair gebleven.

In de 19e eeuw werd de beer uitgebeeld met een woeste gezichtsuitdrukking en ontblote tanden. Na de eeuwwisseling ontstond er een beer met een vriendelijke uitdrukking in het gelaat en ook de vorm werd geheel aangepast. Deze teddyberen worden tot op heden nog steeds vervaardigd.

Zowel Duitse als Amerikaanse speelgoedmakers zeggen het oorspronkelijke ontwerp te hebben gemaakt maar men is geneigd de Amerikanen gelijk te geven, aangezien hiervoor meer feitelijke bewijzen zijn aan te voeren. Een cartoon die in 1903 in “The Washington Post” verscheen en getekend werd door Clifford Berryman, toonde president “Teddy Roosevelt” met een jong beertje aan zijn voeten die hij had geweigerd te schieten, niet uit gevoelsoverwegingen maar om politieke redenen. Deze tekening inspireerde Morris Michtom, oprichter van “The Ideal Toy Corporation of America”, tot de productie van een serie beren (met knopen als ogen) voor zijn speelgoedzaak. Hij kreeg officiële toestemming om ze “Teddybears” te noemen, een naam die later iets werd aangepast.De dieren waren onmiddellijk een succes en de productie ervan werd al snel vergroot. 

In Duitsland maakte Margarete Steiff in hetzelfde jaar ook beren. De ontwikkeling van de beren van deze firma zou door Richard Steiff zijn beïnvloed die naar men beweert, het gedrag van echte beren in de dierentuin bestudeerde.

De Engelse beer kreeg een veel plomper lijf dan de Duitse en zijn ledematen kregen meer vorm. Het lichaam werd met kapok gevuld en de kop met een soort houtwol. Het mechaniek dat geluid maakt als de beer achterover wordt gehouden, werd in 1908 geïntroduceerd. Dit werd later echter weer vervangen door een goedkoper drukmechaniek.

De vroegste berenexemplaren worden gekenmerkt door een lange neus en een kromme rug maar deze details veranderden geleidelijk en in de twintiger jaren kreeg het een vriendelijker uiterlijk met kortere armen en benen en een plattere snuit.